PROJEKT 30: UKOŃCZYŁAM KURS FOTOGRAFII

Dziś opowiem Wam o kolejnym zrealizowanym planie z mojego Projektu 30. Muszę Wam przyznać, że jak tworzyłam tę listę w lipcu 2016 (szczegółów dowiecie się tutaj) to wydawało mi się, że do moich trzydziestych urodzin mam jeszcze tyyyyle czasu! I że w ciągu tych dwóch lat będę mieć mnóstwo okazji na zrealizowanie moich postanowień. Tymczasem czas przelatuje mi w takim tempie, że nawet się nie obejrzę, a czas będzie zdmuchnąć 30 świeczek na urodzinowym torcie! Mimo, że mój plan okazał się trochę zbyt ambitny jak na dwa lata, to w styczniu i lutym udało mi się zrealizować kolejne postanowienie z listy – ukończyć kurs fotografii 🙂 

Miałam napisać o samym kursie, ale popłynęłam trochę z tematem i wyszedł mi esej godny gimnazjalisty na egzaminie 😉 Dlatego tych, którzy wolą konkrety proszę o zjechanie do ostatniego akapitu. Pozostałych, których ciekawi cała moja historia zdjęciowa, począwszy od pierwszego wzięcia aparatu w ręce, aż do zapisania się na kurs fotografii – zapraszam do przeczytania całości!

FOTOGRAFIA I JA – HISTORIA PRAWDZIWA

Swoje pierwsze zdjęcie zrobiłam w wieku 3 lat. Dorwałam wtedy Kodaka rodziców i sfotografowałam pranie rozwieszone na sznurku w mieszkaniu. Nikt nie docenił artyzmu tej fotografii i nie rozpływał się nad głębią jej przekazu, więc zaprzestałam dalszych prób. Zresztą ku aprobacie rodziców – wywoływanie zdjęć z analoga trochę kosztowało, a o cyfrowych aparatach nikomu się jeszcze nie śniło. Minęło jednak lat naście i cyfrówki zaczęły rewolucjonizować świat fotografii. Niedługo po tym, gdy pierwsze aparaty cyfrowe pojawiły się w Polsce moi rodzice kupili kompaktowego Soniaka. Miał to być aparat rodzinny, ale zaprzyjaźniłam się z nim na tyle, że szybko przejęłam go na wyłączność.

Od tamtego czasu fotografowałam prawie wszystko. Czasem była to natura i piękne widoki, a czasem po prostu setki selfie 😉 Soniaczka zabierałam ze sobą wszędzie, bo o aparatach w telefonach komórkowych nikomu się jeszcze nie śniło. Szczególnie zawzięcie fotografowałam spotkania w gronie znajomych, wyjazdy i imprezy. Niejednokrotnie znajomi mieli mnie dość, gdy za każdym razem wyciągałam aparat i zaczynałam robić zdjęcia. Jednak później wszyscy zgłaszali się do mnie  z pendrive’mi i prośbą o przegranie im fotek ze wspólnych imprez 😉 Wiadomo było, że jeśli na jakimś spotkaniu były robione zdjęcia to można ich szukać u mnie. Ja zresztą po pierwszym Soniaku miałam jeszcze kilka różnych modeli aparatów kompaktowych i każdy z nich został wyeksploatowany do cna!

Lata mijały, a ja nadal cykałam sporo zdjęć, nie podnosząc przy tym swoich umiejętności ani odrobinę. Kompaktowa “małpka”, tryb auto i w razie potrzeby – wbudowany flash całkowicie spełniały moje wymogi. Owszem podziwiałam czasem zdjęcia zrobione przez fotografów, podczas studiów pozowałam nieraz do sesji zdjęciowych, ale sama nie marzyłam ani o lustrzance, ani o robieniu lepszych zdjęć. Zresztą aparaty w telefonach stały się czymś normalnym, a zdjęcia robione komórką z etapu “pikselozy” ewoluowały do całkiem przyzwoitej jakości. Wtedy iPhone zaczął zaspokajać moją potrzebę uwieczniania codzienności, a aparat fotograficzny towarzyszył mi tylko podczas wyjazdów.

JAK INSTAGRAM WPŁYNĄŁ NA JAKOŚĆ MOICH ZDJĘĆ

Gdy w styczniu 2014 założyłam bloga, wystartowałam również z kontem na Instagramie. Nie do końca wiedziałam  z czym to się je, ale stwierdziłam, że skoro blog ma dokumentować roczną podróż, to i miejsce, w które będę wrzucać zdjęcia ze Stanów może okazać się fajnym pomysłem. Na początku śledziły mnie 3 osoby, bo tyle z moich znajomych miało wtedy konta na IG. A ja zaczęłam wrzucać pierwsze zdjęcia zza oceanu, bawiąc się przy tym różnymi filtrami. Ramki i dziwne przeróbki były na porządku dziennym! 😀 Wrzucałam nie tylko zdjęcia z podróży, ale również kadry codzienności – owsianki na śniadanie, swoje stylówki albo zachody słońca.

Mimo, że nie miałam żadnego konkretnego pomysłu, a moje zdjęcia były słabe, to z czasem coraz więcej osób zaczęło śledzić moje konto. A mnie coraz więcej radości dawało pstrykanie – zarówno takich domowych kadrów ze śniadaniem jak i fajnych widoczków z amerykańskich podróży. Trochę się wtedy “wyrobiłam”, zrezygnowałam z kiczowatych ramek i zauważyłam wreszcie, że flash nigdy nie zastąpi mi dziennego światła 😉 I wtedy chyba po raz pierwszy zaczęła mnie drażnić jakość moich zdjęć! Bo choć pomysły miałam całkiem niezłe, to wykonanie wciąż było słabe. Zapragnęłam czegoś lepszego. 

Na jesieni 2014 roku kupiłam pierwszy aparat, który miał mi pomóc w robieniu lepszych zdjęć. Był to bezlusterkowiec Sony, czyli coś mniej więcej pomiędzy kompaktem a lustrzanką. To było jak niebo a ziemia! Choć wszystko robiłam “na czuja” i nie skalałam się przeczytaniem instrukcji obsługi, to moje zdjęcia zaczęły mi się podobać o wiele bardziej! Nieco śmielej zaczęłam wstawiać je na bloga i dalej bombardowałam Instagram fotkami wszystkiego co możliwe.. 😉 Myślałam wtedy nawet o jakimś kursie foto (zapisałam go na mojej liście!), ale wszystkie oferty kursów, które przejrzałam bazowały na bardziej zaawansowanym sprzęcie niż mój bezlusterkowiec. Lustrzanka zamarzyła mi kilka mięsiecy później i finalnie kupiliśmy taki aparat na Black Friday w 2016 roku.

MOJE LUSTRZANKOWE POCZĄTKI I KURS FOTOGRAFII

Jednak kupno lustrzanki nie uczyniło ze mnie fotografa, a jedynie posiadacza lustrzanki 😉 Zresztą, że przez pierwsze 4 miesiące nie wyszłam poza tryb auto! Dopiero wizyta koleżanki i wspólne focenie sprawiło, że zaczęłam bawić się aparatem. Próbować, zmieniać ustawienia i naduszać guziczki.. 😉 Zwykle 9 na 10 zdjęć nie wychodziło wcale, dopiero 10 było w miarę. Ale co z tego, jeśli potem i tak nie miałam pojęcia, co takiego zrobiłam, że zdjęcie wyszło dobrze? 😀 Choć robienie zdjęć sprawiało (i nadal sprawia!) mi mnóstwo radości, to jeśli chodzi o obsługę lustrzanki błądziłam jak dziecko we mgle. Przeczytanie “książeczki” dołączonej do aparatu mogłoby nieco rozjaśnić pewne kwestie, ale nie wiedzieć dlaczego, mam taką awersję do instrukcji obsługi, jak przeciętny przedszkolak do szpinaku 😉

Wtedy wróciła do mnie myśl sprzed roku. Może dobrze byłoby zapisać się na kurs fotografii dla początkujących? Kilka miesięcy zeszło mi na “planowaniu” zapisu, aż wreszcie ubiegł mnie mój mąż. Pod choinkę wręczył mi kupon na kurs dla początkujących użytkowników lustrzanek. Bardzo ucieszyłam się z takiego prezentu i zgłosiłam się na kurs w pierwszym możliwym terminie! Zajęcia trwały przez 6 tygodni, spotykaliśmy się co tydzień na 2h. Niektórzy uczestnicy fotografowali hobbystycznie od lat, inni dopiero co dostali w swoje ręce lustrzankę i nie wiedzieli nic.

Kurs był krótki, ale intensywny. W 6 tygodni zrobiliśmy program jednego semestru w college’u. Oczywiście nie było czasu by wszystko dokładnie omawiać, część pracy musieliśmy wykonać więc samodzielnie w domu. Mieliśmy nawet zadania domowe, którymi oczywiście były zdjęcia – co tydzień inny temat 🙂  Jestem bardzo zadowolona z tego kursu i to nie dlatego, że nauczyłam się robić piękne zdjęcia 😉 Jestem zadowolona, bo poznałam podstawy, których mi brakowało, a które okazały się “brakującym ogniwem” w mojej przygodzie z fotografią. Zamiast robić zdjęcia intuicyjnie, zaczęłam myśleć nad odpowiednimi ustawieniami, co sprawiło, że pstrykanie jest jeszcze przyjemniejsze!

*

Kurs już za mną i być może za jakiś czas zdecyduję się na jego kontynuację na poziomie drugim. Najpierw muszę wcielić w życie wiedzę jaką zdobyłam na szczeblu podstawowym! Praktyka czyni mistrza, więc mam nadzieję, że z czasem moje zdjęcia okażą się przyjemniejsze dla oka. Nie mam potrzeby by moje zdjęcia były doskonałe technicznie, bo nie chcę zajmować się fotografią profesjonalnie. Chcę dalej czerpać radość ze zwykłego “pstrykania” a przy okazji, ubarwić moje blogowe opowieści fotami, które będą się podobać nie tylko mnie ale i Wam!

A Wy lubicie robić zdjęcia? Czym pstrykacie – kompaktowym aparatem, lustrzanką, czy może telefonem? Chcielibyście poprawić swoje umiejętności w tej dziedzinie? Koniecznie dajcie znać w komentarzach!