KARMA I DOBRO, KTÓRE WRACA

“Pomogę Pani. Niech Pani przytrzyma jedną ręką.” – zaoferowana kobieta na lotnisku, gdy jedną ręką szamotałam się z wyjęciem laptopa z pokrowca przy kontroli bezpieczeństwa. Jedną, bo na drugiej miałam Leo. Pani też nie miała wolnych obu rąk, bo w jednej trzymała niemowlaka. Mimo to była na tyle miła, żeby pomóc mi uporać się z moim bagażem. A mnie w samolocie wzięło na przemyślenia, które później postanowiłam przelać na bloga. Karma i dobro, które wraca – wierzycie w takie rzeczy?  Jeśli macie ochotę na trochę moich tradycyjnych, samolotowych rozkmin to zapraszam Was serdecznie na wpis 🙂

NAJWIĘKSZE WYZWANIE PODCZAS PODRÓŻY ZA OCEAN? SECURITY NA ŁAWICY!

Pewnie odbierzecie ten nagłówek jako żart, ale mówię poważnie. Jak cenię poznańską Ławicę za bliskość od rodzinnego miasteczka, to kontrola bezpieczeństwa na tym lotnisku to jakieś nieporozumienie. Rozumiem, bezpieczeństwo i odgórne wymogi, ale ja nigdzie nie czuję się tak bardzo kryminalistką jak właśnie tam! Miałam okazję odwiedzić wiele lotnisk i nikt nigdzie się nie wczuwa w kontrolę bezpieczeństwa, tak jak w Poznaniu. Tym razem podręczne rzeczy moje i Leo potrzebowały aż 7 osobnych pojemników, przez bramkę przechodziłam 3 razy, a i tak na końcu załapaliśmy się na “macanko”. Osobne dla mnie i dla Leo, bo jak wiadomo, króciutko obcięte maltańczyki pozbawione jakichkolwiek akcesoriów mogą spokojnie kitrać pod pazuchą kilogram kokainy.

Wyobraźcie sobie, że szarpię się z tymi kolejnymi bagażami, wyjmując tylko kolejne pojemniki, bo komputer osobno, aparat osobno, nawet klapki(!) osobno, co zajmuję mi trochę czasu, bo wszystko robię jedną ręką. W drugiej trzymam Leo, którego transporter i puszorek ze smyczą pojechały już taśmą na obowiązkowe “prześwietlenie”. Na ziemi go nie postawię, bo momentalnie da nogę w poszukiwaniu skarbów do zjedzenia. Funkcjonariusz stoi uśmiechnięty, z założonymi rękami i zamiast odrobinę pomóc tylko rzuca uwagami w stylu: “ale aparat to do osobnego pojemnika“. Wiem, że taka pomoc pasażerom przy kontroli nie jest jego zadaniem, ale może czasem warto być nie tylko pracownikiem, ale i trochę człowiekiem?

I wtedy podchodzi do mnie babeczka i oferuje pomoc. “Pomogę Pani. Niech Pani przytrzyma jedną ręką” i uśmiecha się tak po prostu. Sama nie ma łatwego zadania, bo podróżuje samodzielnie z niemowlakiem, wózkiem i sporą ilością dziecięcych akcesoriów. A na kontroli bezpieczenieństwa uwracają ją bez przerwy – podobnie jak i mnie. Mimo to, podchodzi do mnie, pomaga wyjąć mi laptopa z pokrowca i ściągnąć sweter. Za chwilę to ja pomagam jej z wózkiem, który dzielnie usiłuje złożyć jedną rękę, podczas gdy w drugiej trzyma niemowlaka. Po przejściu kontroli bezpieczeństwa rozmawiamy przez kilka minut i dziękuję jej za pomoc. Macha ręką i mówi: “Drobiazg, trzeba sobie pomagać. Dobro wraca“.

JAK TO JEST Z TĄ KARMĄ?

Gdy już szybowaliśmy w przestworzach wróciły do mnie jej słowa. Jak niewiele czasem trzeba by komuś pomóc, by sprawić, że się uśmiechnie czy by, jak to się z angielska mówi, “zrobić komuś dzień“. Pomoc to nie heroiczne skakanie z okna, a takie właśnie pozornie małe gesty. Przytrzymanie drzwi, oddanie dychy, która komuś właśnie wypadła z kieszeni, wpuszczenie w kolejce czy ustąpienie miejsca na drodze – nas nie kosztuje to nic, a dla kogoś może mieć olbrzymie znaczenie. Banał? Być może, ale taki banał może zdziałać wiele.

Wierzę w karmę. Wierzę, że to co dajemy innym, wraca do nas niemal w takiej samej postaci. Nasze działania a nawet i myśli, mają swoje konsekwencje – dobre i złe. To jacy jesteśmy dla ludzi wokół prędzej czy później wróci do nas samych. Lubię też wierzyć, że nawet takie małe dobro, jest źródłem pozytywnej energii. Robimy miły gest w kierunku drugiej osoby i ta osoba jest bardziej skłonna by.. podać go dalej, kolejnej osobie 🙂

Oczywiście ważne jest, by nie robić czegoś w nadziei na rewanż. Ten drobny gest ma płynąć z serca, a nie być wyrachowanym zachowaniem, które może przynieść jakąś korzyść w przyszłości. Bo karma nie wraca natychmiast i często wraca w zupełnie innej formie. Ale myślę, że wraca zawsze. I pomocna dłoń, którą podamy w tej chwili obcej osobie na lotnisku, może nas kiedyś wesprzeć w najmniej oczekiwanym momencie.

*

I pomyśleć, że inspiracją do stworzenia tego wpisu był niewielki gest obcej kobiety na lotnisku. Może i niewielki, ale dla mnie w tamtym momencie – był bardzo ważny. Mały gest, który zdecydowanie poprawił mi humor tego nerwowego poranka. A Wy wierzycie w karmę i dobro, które wraca? 🙂