“MY NAME IS KATARZYNA DRĄŻEWSKA” CZYLI TRUDNE NAZWISKO W STANACH

Cóż, jak wiecie, moje imię i nazwisko łatwe do wymówienia nie jest.. 😉 Nawet w Polsce uchodziło raczej za jedno z trudniejszych, a co dopiero, gdy wymówić albo napisać mają je osoby, które polskiego nie znają. Już kilkukrotnie dostałam od Was pytania, czy trudne nazwisko nie przysparza mi problemów w Stanach. Dzisiejszy post będzie właśnie na ten temat – czyli jak mi się żyje za oceanem z imieniem i nazwiskiem nieco bardziej skomplikowanym niż Mary Smith.. 😉 Jeśli jesteście ciekawi – zapraszam do czytania!

tłum. Gdybym dostawał dolara za każdym razem, gdy ktoś wymówi albo przeliteruje niewłaściwie moje nazwisko…

DLACZEGO KASIA, A NIE KATE?

Zacznijmy od imienia. We wszystkich oficjalnych sytuacjach używam pełnej formy, czyli Katarzyna. Amerykanie mają niemałą zagwozdkę z “RZ”, dlatego zwykle gdy próbują przeczytać moje imię słyszę “Katarrrr -zina?”. Maksymalnie 1 na 10 osób wpadnie na to, że to jest jedna zgłoska 😀 Dodatkowo, często zdarza się, że zapytają mnie, jak się czyta moje imię i próbują je powtórzyć! Wymowa idzie im super, podoba mi się jak uroczo zmiękczają to RZ 🙂 Jednak znakomita większość powtarzając za mną zmienia akcent i kładzie go na drugą sylabę! Ka’tarzyna – powiedzcie sobie na głos i zobaczcie, że dziwnie brzmi 😀

Gdy przedstawiam się komuś, zwykle używam zdrobnienia Kasia. Wolę skróconą formę swojego imienia, bo Katarzyna brzmi dla mnie bardzo poważnie 😉 W Polsce zdrobnienia są powszechne, w Stanach, tylko część imion pozwala na stworzenie skrótu. Na przykład mały William, może być nazwany Willem, a mała Rebecca – Beccą. Duża część imion się jednak zupełnie nie zdrabnia i w każdej formie brzmi identycznie. Mojego Briana nikt nigdy nie nazwał Brajankiem.. 😉 W Polsce każdy doskonale zna zdrobnienie Katarzyny, ale w Stanach, gdybym po raz pierwszy przedstawiła się pełnym imieniem, to raczej mało kto wpadłby na to, że może istnieć od niego jakiś skrót. Dlatego zwykle używam od razu zdrobnienia, by ułatwić sprawę.

O dziwo, nikt w Stanach nie miał nigdy problemu z zapamiętaniem mnie jako “Kasi” Wręcz przeciwnie, słuchowo każdy zapamiętuje szybko – gorzej z przeliterowaniem (w Starbucksie na kubku widziałam już różne pomysły pisowni:D), no ale nie wymagajmy za dużo. Mówi się, że amerykańska Kate, to “odpowiednik” polskiej Kaśki, ale mnie to tłumaczenie imion na angielski zupełnie nie przekonuje. Pochodzę z Polski, takie imię wymyślili dla mnie rodzice, więc nie rozumiem, dlaczego miałabym nagle zacząć się przedstawiać jakimś imieniem, z którym kompletnie się nie utożsamiam. Jestem zdania, że imion, tak jak nazwisk, nie tłumaczy się na inne języki.

KASH WITH A K. (z ang. Kash przez K.)

Kate nie uznaję, ale za to zdarza mi się czasem przedstawić jako Kash (czyta się jak Kaś). To zdrobnienie zaczął używać mój mąż, jako skrót od mojego internetowego nicka, którego używam od lat, czyli kashienka 🙂 Mojej host rodzinie też później zdarzało się wracać do mnie per Kash i w sumie całkiem mi się do podobało! Problem tylko w tym, że to całkiem podobna nazwa do angielskiego słowa cash, oznaczającego gotówkę 😉 Żeby uniknąć pomyłek, od razu zaznaczam więc, że jestem “Kash with a K”, co trochę brzmi jak Ania z Zielonego Wzgórza, mówiąca że jest “Anne with an E“ 😀

polski problem #2 – nikt nie potrafi wymówić Twojego nazwiska

NAZWISKO? Brzęczyszczykiewicz!

Moje nazwisko to dla Amerykanów niezły łamaniec językowy! Zwykle, gdyby ktoś wyczytuje nazwiska (np. prosząc do lekarza) i po mrs. zrobi dłuższą pauzę na zastanowienie to na 99% wiem, że chodzi o mnie 😀 Nie ma opcji, by ktoś także zapisał sobie moje nazwisko ze słuchu, tak więc nieraz nawet nie mówię “Drążewska”, tylko od razu zaczynam literować 😉 Dzięki temu literowanie mojego nazwiska po angielsku mam tak głęboko zakodowanie, że… przeliterowanie po polsku sprawia mi mały problem (pisałam o tym tutaj). Gdy ktoś podejmie bohaterską próbę przeczytania mojego nazwiska, to efekty są powalające – moja teściowa do tej pory mówi coś w stylu “dzozuski”, nie otwierając przy tym ust 😀

Powiem Wam, że mimo, że czasami zdarzają mi się jakieś zabawne sytuacje związane z moim nazwiskiem, nie przeszkadza mi to. Nie wymagam od Amerykanów prawidłowej wymowy mojego nazwiska, bo zdaję sobie sprawę, że dla nich to prawie jak ten Brzęczyszczykiewicz w “Jak rozpętałem II wojnę światową”. Wiele osób w Stanach nie ma nazwisk tak prostych do wymowy jak typowo amerykański Smith. Tygiel kulturowy jest tutaj ogromny i nie jestem ani pierwszą, ani ostatnią osobą z nazwiskiem, które ciężko jest przeczytać, dlatego nie zrezygnowałam z niego nawet po ślubie. A żeby jeszcze utrudnić sobie życie, dodałam do niego nazwiska męża, pochodzące z francuskiego. Teraz, gdy muszę weryfikować swoje dane przez telefon wystarczy, że przeliteruję imię i oba nazwiska na wdechu (razem 23 litery!) i wszyscy od razu wiedzą, że to ja, a nie ktoś inny 😀

polski problem #25 – automatyczne literowanie nazwiska zamiast mówienia go staje się instynktowne

*

Czy ktoś z Was ma trudne do wypowiedzenia nazwisko i mieszka zagranicą? Czy przysparza Wam to problemów, czy raczej nie frustrują Was pomyłki innych? 🙂 Dajcie koniecznie znać w komentarzach!