NIE ROZUMIEM EMIGRANTÓW, KTÓRZY…

Od przeszło czterech lat jestem emigrantką i na własnej skórze poznaję rzeczywistość życia w innym kraju, niż ten w którym się urodziłam i wychowałam. Ponieważ mieszkam w kraju emigrantów, to często mam okazję poznać ludzi z całego świata, którzy w pewnym momencie swojego życia podjęli decyzję o wyprowadzce do Stanów. Lubię czasem posłuchać ich historii i opinii. Gdy natknę się w internecie na jakiś artykuł na temat życia emigranta to również często czytam go z zaciekawieniem. Czasem, gdy poznaję punkt widzenia innych, kiwam ze zrozumieniem głową, bo sama doświadczyłam czegoś podobnego. Jednak czasem postawa innych budzi we mnie niezrozumienie. I o tym będzie właśnie dzisiejszy post. Jeśli chcesz dowiedzieć się, w jakich kwestiach nie rozumiem emigrantów – zapraszam do czytania!

Mówiąc o emigrantach w tym konkretnym wpisie, nie mam na myśli osób, które wyjeżdżają za granicę, na krótki, z góry określony czas, na przykład w celach zarobkowych. Nie uwzględniam też osób, które za granicą są z wyższej konieczności ani o różnych sytuacjach, gdzie los po prostu zadecydował za kogoś. Mówię raczej o ludziach, którzy świadomie podjęli decyzję o wyjeździe i prowadzą od dłuższego czasu normalne życie w innym kraju, niż swój własny.

… NIE UCZĄ SIĘ JĘZYKA

Bardzo ciężko mi zrozumieć ludzi, którzy decydując się na przeprowadzkę do jakiegoś kraju nie uczą się języka jego mieszkańców. Nie uważam, żeby każdy musiał znać język na tyle, by czytać sobie książki w oryginale, ale podstawowa komunikacja to już zupełnie co innego. Nie wyobrażam sobie sytuacji, że muszę ciągle prosić kogoś o pomoc, gdy idę do urzędu, do lekarza, na pocztę – bo sama nie jestem w stanie poradzić sobie w codziennych sytuacjach.

Mieszkając zagranicą ta ekspozycja na obcy język jest nieunikniona – nie tylko w kontaktach międzyludzkich, ale także w prasie, TV czy na plakatach na ulicy. Wydaje mi się, że naprawdę trzeba mocno nie chcieć, by mimowolnie nie chwytać nowych zwrotów, wyrażeń ani słów. Możliwości “tradycyjnej” nauki jest także wiele – choćby darmowe kursy językowe organizowane w wielu miejscach.

Mimo to, nie wszyscy.. czują potrzebę, by poznać język kraju w którym żyją. Moja fryzjerska opowiedziała mi o historię swojej teściowej, Kolumbijki, z którą nie zamieniła w życiu więcej niż trzy pełne zdania, ze względu na brak wspólnego języka. Matka jej męża przeprowadziła się do Stanów 25 (!) lat temu, tu założyła rodzinę i od tamtego czasu nie wyjechała stąd ani na krok. Jednak stwierdziła, że nauka angielskiego… nie jest jej potrzebna do szczęścia. Owszem, hiszpański to tutaj “drugi język” i w wielu miejscach nawet napisy są podawane również po hiszpańsku. Ale mimo ciężko mi zrozumieć, by mieszkając tu tyle lat nie poznać chociaż podstaw angielskiego.

… OBRACAJĄ SIĘ TYLKO W SWOIM GRONIE

Punkt pierwszy niejako wiąże się z punktem drugim, bo te dwa zjawiska często występują razem. Emigranci nie uczą się języka, bo nawet mieszkając zagranicą obracają się wyłącznie w gronie swoich rodaków. Nie wszyscy z nich czują potrzebę asymilacji z Amerykanami, niektórzy wolą przebywać, kumplować się tylko i wyłącznie w gronie “swoich”. To nie jest wcale trudne, bo dzielnice, gdzie czasem ciężko usłyszeć język angielski można spotkać w wielu miastach w Stanach.

Dla mnie utrzymywanie kontaktu ze swoimi rodakami, gdy mieszka się zagranicą nie jest absolutnie niczym złym! Sama dzięki Instagramowi poznałam wiele super Polek, które mieszkają w różnych częściach USA <3 Uwielbiam czasem wypić sobie kawę i pogadać z kimś po polsku. Jednak rzecz w tym, by nie zamykać się zupełnie na inne znajomości. Przyjaźń z Amerykanami, czy przedstawicielami innych nacji może okazać się równie ciekawa, jak spotkania tylko w gronie osób ze swojego kraju.

Stany Zjednoczone to niesamowity tygiel kulturowy – można tu spotkać ludzi praktycznie z całego świata. Poznawanie innych kultur, odmiennych punktów widzenia czy różnych doświadczeń dobrze wpływa na naszą otwartość i tolerancję. Osoba, która “zamyka się” na inne znajomości, niż te ze swoimi rodakami w moim odczuciu traci bardzo wiele.

… CIĄGLE NARZEKAJĄ NA KRAJ, W KTÓRYM MIESZKAJĄ

To zjawisko niestety widzę bardzo często, ale wciąż niesamowicie trudno mi jest je zrozumieć. Przeprowadzka zagranicę jest sporą zmianą w życiu i wiele rzeczy może człowieka zadziwić, szczególnie na początku pobytu. Ja do teraz opisuję Wam różne inności dnia codziennego, na które natykam się mieszkając w USA. Jedne rzeczy mnie bawią, inne czasem trochę irytują, ale są elementem kraju, który jest w tej chwili moim domem. Nie ma miejsc idealnych, wszędzie można znaleźć zarówno plusy jak i minusy, a Ameryka wcale nie jest wyjątkiem od tej reguły.

Tymczasem bardzo często obserwuję, że emigranci widzą wszystko tylko w negatywnym świetle. Jeden komentarz wywołuje litanię narzekań na wszystko wokół – od cen i pogody, po ludzi i ich nastawienie. Gdy czasem ktoś zapyta, czy naprawdę nie ma w  kraju nic pozytywnego, odpowiada cisza. Przekonuję się, jak wiele zależy od naszego nastawienia. To w końcu my sami kreujemy swoją rzeczywistość i skupiając się tylko na tym, co złe, sami wpędzamy się w kiepski nastrój. A ten przekłada się na jeszcze większą niechęć do wszystkiego.

Nie wiem, jakie względy byłyby w stanie utrzymać mnie w obcym kraju, które tak bardzo nie lubię i w którym widzę same wady. Pieniądze? Nie ma takiej kwoty, która warta jest spędzenia życia i bycia nieszczęśliwym w miejscu, którego się nie znosi. Ani wśród ludzi, których się nie lubi i nie szanuje. Rodzina też nie jest “przywiązana” do jednego miejsca, przeprowadzki nie są przyjemne, ale mogą zmienić życie na lepsze. A na początek może warto spróbować spojrzeć na obecne miejsce zamieszkania bardziej przychylnym okiem?

… BOJĄ SIĘ PODJĄĆ DECYZJĘ O POWROCIE DO OJCZYZNY

Są osoby, które nie czują się dobrze mieszkając poza swoim krajem. Długo nie potrafią odnaleźć się w nowej rzeczywistości, proces asymilacji jest dla nich udręką, a życie za granicą, choć miało być zmianą na lepsze okazuje się przyczyną depresji. W nowym miejscu nic nie jest takie samo jak w ukochanym kraju, a tęsknota za bliskimi zżera na każdym kroku. Mimo to.. tkwią tu dalej, odliczając czas od jednych wakacji w kraju do drugich.

Niektórym żal jest wysiłku, czasu i pieniędzy, który zainwestowali w przeprowadzkę do innego państwa. Dlatego dalej są na emigracji, mimo, że ich życie na obczyźnie jest bardzo dalekie od wcześniejszych wyobrażeń. Niektórzy boją, że powrót z emigracji i zaczynanie wszystkiego, na nowo, w kraju jest swoistym powiedzeniem: “nie udało mi się, więc wróciłem”. Nie chcą pokazać przed rodziną i znajomymi, że rzeczywistość nie jest tak różowa, jak wydaje się tym, którzy smaku emigracji nigdy nie poznali.

Zdaję sobie sprawę, że powrót z emigracji, zwłaszcza po dłuższym czasie, nie łatwym procesem. Ponowna asymilacja na miejscu, rozpoczynanie wszystkiego od nowa po raz kolejny i porzucenie pewnych przyzwyczajeń może być ciężkie. Ale w momencie, gdybym zdała sobie sprawę, że jestem nieszczęśliwa w miejscu, w którym obecnie mieszkam, zaczęłabym pakować walizki. Wychodzę za założenia, że “zacząć na nowo” można w każdym wieku, ale lat, które straciło się będąc nieszczęśliwym żyjąc daleko od kraju, już się niestety nie odzyska.

*

To tyle z moich przemyśleń na dziś 😉 Mam nadzieję, że nikt, czytając ten post nie poczuł się skrytykowany – nie taki był cel mojego wpisu. Wyraziłam po prostu swoje niezrozumienie dla pewnych zachowań, które spotykam u całkiem sporej ludzi emigrantów. Żyjecie/żyliście kiedyś poza granicami Polski? Czy spotkaliście się również z zachowaniami innych emigrantów (niekoniecznie z Polski), które w Waszym przekonaniu wydają się mało zrozumiałe? Koniecznie się tym podzielcie! Ciekawa jestem Waszej opinii na ten temat 🙂