CZY AU PAIR TO WSPÓŁCZESNA FORMA NIEWOLNICTWA?

LuckySonia

Osobiscie nie jestem przekonana do tego programu. Przeciez sa oferty tego typu pracy do opieki nad dziecmi gdzie mieszkasz z rodzina, masz wyzywienie i normalna pensje. Poznajesz zwyczaje, jezyk, nie placisz za rachunki, masz wychodne 1 lub 2 dni w tygodniu wiec czy nie lepiej zdecydowac sie na cos takiego? Program au pair od razu skojarzyl mi sie z taka jak opisalam wyzej oferta zatrudnienia ale za pol-darmo.
Moze dlatego ludzie widza w tym wyzysk bo czytajac warunki to taka oferta pracy rozni sie od programu jedynie wysokoscia pensji.

Agnieszka

Ja akurat w Au Pair nie mam doświadczenia, ale byłam 4 m-ce na praktykach w hotelu w Grecji. Też miałam zapewnione wyżywienie i zakwaterowanie, a kieszonkowe wynosiło 300 euro/miesiąc + napiwki. Najbogatszy miesiąc to było 381 euro. Jechałam tam z nastawieniem na ciężką pracę, zwiedzanie i poznanie nowych ludzi. Praca w 100% oblężeniu hotelu w szczycie to była istna harówka, 3 tygodnie bez dnia wolnego, 11 godzin dziennie, potem maksymalnie 1 dzień wolny. Okolice poznałam bardzo dokładnie, udało nam się także pojechać na 4 dalsze wycieczki poza nasze miejsce. Gdy były problemy to rozwiązywaliśmy je poprzez rozmowę, gdzie siadaliśmy wszyscy Polacy plus szefostwo hotelu przy jednym stole, ani razu nie zaangażowaliśmy w to biura z Polski. Żyliśmy tam jak rodzina, a co najważniejsze, mimo tak niewielkich zarobków ja wróciłam do domu z kwotą, za którą zakupiłam dla siebie i mamy wycieczkę Egipt-Izrael-Jordania. Także, uważam że jak się wyjeżdża z Polski w odpowiednim nastawieniem, nie oczekuje się czerwonych dywanów i prywatnych masazystów, umie się gospodarować pieniędzmi i rozmawiać o problemach to można wrócić z takiego wyjazdu z pięknymi wspomnieniami.
Byłam też miesiąc w Islandii na wolontariacie i też wyżywienie i zakwaterowanie za darmo, 130 euro kieszonkowego. Miałam jeden problem, który załatwiłam w 3 godziny i pamiętam moje zdziwienie, gdy tydzień po przylocie do Islandii dostałam maila z biura z Polski – czemu się nie odzywam, czy wszsytko ok i czy mogę wysłać im jakieś zdjęcia? Nie oczekiwałam wtedy w ogóle, że biuro z Polski będzie się mną interesować, uważałam, że skoro jestem w Islandii to tam muszę poradzić sobie sama wraz z nowopoznanymi osobami i za zbędny uważałam kontakt z polskim pośrednikiem.
I w jednym i drugim przypadku wiedziałam, że będę musiała sobie poradzić w każdej sytuacji, nie ważne jak ciężka ona będzie, wyciągnąć z tego wnioski i iść dalej. No i nie angażować w moje problemy rodziny czy biur z Polski, bo po co im zmartwienia skoro jestem tysiące kilometrów dalej. Chyba, że naprawdę działaby mi się fizyczna lub psychiczna krzywda.

Kasiula

Byłam au pair-ką przez rok i 9 miesięcy. Mój perfect match okazał się na prawdę perfect, do tego stopnia ze moi hosci juz dwa razy byli w Polsce mnie odwiedzić. Czułam się u nich na prawdę jak członek rodziny i do tej pory tak jest. Zabierali mnie na wakacje na Floryde, w odwiedziny do dziadków do innego Stanu, pozyczali hybrydowe (tanie do jezdzenia) auto jak chciałam się wybrać z koleżankami na wycieczkę. I może i te niecałe 200$ na tydzień to nie dużo (chociaż w przeliczeniu na złotówki wychodzi przyzwoita pensja), to jednak udało mi się zwiedzić dobrych kilka stanów, imprezować co tydzień na Manhattanie i jeszcze wysłać do domu jakieś 70kg rzeczy. Owszem, słyszałam o rodzinach które prawie dosłownie terroryzowaly swoje au pair ki, ale był to na prawdę skromny procent w porównaniu do tych, które robiły wszystko zgodnie z zasadami. Zgodzę się ze jest to pewnego rodzaju loteria, nigdy nie ma pewności na kogo się trafi, ale tak jak napisałaś, można zmienić rodzinę jeśli jest nam u niej źle. Ja wszystkim gorąco polecam, bo jeśli nie jest się ostatnia sierota to można wycisnąć z tego czasu ogrom super przygód!

Natalia

Dobrze,że o tym napisałaś Kasiu. Chcę zostać aupair,ale mam obawy jak każda przyszła aupair. Właśnie wczoraj oglądałam ten 40 minutowy filmik i byłam przerażona. Do tego stopnia,że zaczęłam się zastanawiać,czy dobrze robię aplikujac. Podniosłaś mnie tym postem na duchu 😉 Mam nadzieję,że i ja znajdę swoją perfect host rodzinę 🙂

Ola

Wyjechalam na program au-pair tuz po skonczeniu liceum na 4 miesiace do Anglii. Bylo to 8 lat temu, nie korzystalam z pomocy biura tylko strony internetowej (wiec naturalnie moje ryzyko bylo znacznie wieksze, ale mialam przeczucie, ze mimo tego, ze mialam tylko 18 lat to i tak sobie poradze i bede sie swietnie bawic), mialam bardzo wiele ofert, z ktorych wiekszosc odrzucilam, przewaznie ze wzgledu na wymagania (znacznie rozniace sie pomiedzy rodzinami, z pewnoscia brak sformalizowania wyjazdu jak w wypadku Stanow odegral duza role) oraz niedopasowanie na innych polach. Bardzo zaprzyjaznilam sie z rodzina, u ktorej mieszkalam, do tej pory utrzymujemy kontakt. Obecnie mieszkam na bliskim wschodzie i mam mozliwosc przypatrywania sie nianiom przewanie z Azji, i jesli ktos chce porownywac au-pair do niewolnictwa to polecam przyjzec sie najpierw temu zjawisku, a potem wieszac psy na calym programie…

Pozdrawiam serdecznie,
Ola

Aga

Tez natknęlan sie na filmiki o tym temacie. Jednak za przeproszeniem wiekszasc narzekajacych to niestety typowe ‘cwaniary’ ktore nie maja pojecia o zyciu. Au pair to wymiana kulturalna a nie praca. Chociaz tak pomyslec to au pair chyba i tak maja lepiej niz nianie (ktore musza zaplacic mieszkanie, jedzenie, dojazd), a tutaj nie dosc ze jakies kieszonkowe to i do szkoly mozna sie zapisac. Wiadomo czasem mozna trafic na trudna rodzone no ale bez przesady. Innym aspektem jest to ze czesto Amerykanie traktuja te mlody dzoewczyny z gory, myslac o nich jak o ubogich z zabitego dechami kraju (z sytuacja taka spotkalam sie kilka razy i to nie jako au pair ale jako Polka mieszkajaca w US juz te 10 lat).

Kinga

Bardzo dobrze ujęty temat :). Mimo, iż au-pairką w USA nie byłam (gdzie program troszkę się różni, choćby dlatego, że potrzebna jest wiza), a w Irlandii i UK, postanowiłam napisać parę słów od siebie. Do UK wyjechałam jeszcze na studiach na wakacje, była to jedyna możliwa opcja, gdyż niewiele rodzin poszukuje au-pair na tak krótki czas. Ale czasem udaje znaleźć rodziny, które akurat poszukują na 2-3 miesiące kogoś do pomocy. Stwierdziłam, że jeśli program sposoba mi się, wyjadę po studiach już na dłużej, na rok, może więcej. W trakcie wakacji byłam także 3 razy w Irlandii – u tej samej rodziny, z którą do dzisiaj mam kontakt i odwiedzamy się w miarę naszych możliwości. Po studiach zrealizowałam swój plan – wyjechałam do Dublina, gdzie z rocznego planowanego wyjazdu zrobiło sie ponad 2 lata :). Moje doświadczenie jako au-pair wspominam bardzo dobrze, w sumie “zaliczyłam” 4 rodziny, z każdą z nich w dalszym ciągu mam kontakt. Z moich obserwacji wynika, że wiele problemów, nawet ponad połowa powstaje już w momencie planowania wyjazdu i szukania rodziny. Wiele moich zagranicznych koleżanek – au-pairek do anglojęzycznego kraju przyjeżdżało z bardzo słabym angielskim. Mając kiepski język obcy oczywiście trudniej jest sie komunikować, zapytać o kwestie dla nas istotne, które są dla nas niewyjaśnione i na miejscu już powstaje problem. Wyjeżdżając na wakacyjne wyjazdy, mój angielski też nie był super. Dodając ichniejszy akcent, niewiele rozumiałam z ich bełkotu :), dlatego moja rada, jeśli nie mówić, to jak najwięcej pisać, pisać, pisać. Dodoatkow ma się wszytsko na papierze, a o co pytać – dosłownie o wszystko. Założeniem jest mieszkanie przynajmniej rok z obcymi ludźmi w ich domu. Nie jest wstydem pytać o której chodzą spać, czy łazienka będzie wspólna i prośba o przedstawienie twojego grafiku dnia, żeby wiedzieć czy np. jest czas i kiedy na zajęcia z języka. Niestety, wiele dziewcząt myśli, że to wyjazd wakacyjny, niestety, obowiązków bardzo dużo i jeśli komuś się wydaje, że będzie leżał na kanapie – to bardzo się myli. Jeśli o mnie chodzi, byłam zmęczona, czasami nawet bardzo, ale moje rodziny były w stosunku do mnie fair, zawsze dotrzymywały słowa, ale to musi działać w 2 strony. nie “zapominajmy, że dla nas liczy się język, ziwdzanie kraju, poznawanie ludzi i zagranicznej kultury, ale dla “naszej drugiej” rodziny też jesteśmy potrzebni. Kompromis – to też bardzo ważna umiejętność bez której ani rusz planując wyjazd. Nieraz trzeba pogodzić się i zmienić swoje przyzwyczajenia, co jasną sprawą nie jest łatwe, ale dziewczyny – zadajmy sobie pytanie – po co tam jedziemy? Moim planem była nauka języka, nie chciałam marnować swojego czasu w obcym kraju. Pamiętajcie, że z każdej sytuacji jest wyjście – wychodźcie do ludzi, szukajcie dodatkowych zajęć nie zpaominając po co tam jesteście. A jeśli chodzi o kwestię “wynagrodzenia”, niekt Was nie oszukuje ile będziecie mieć kieszonkowego. Jeśli nie odpowiada Wam kwesta tej kwoty, szukajcie innego zajęcia, które jest lepiej płatne, bo założenia programu au-pair są inne. Choć dla chcącego nic trudnego, warto spróbować poszukać dodatkowego zajęcia jeśli tak bardzo Wam na tym zależy. Ja, od poniedziałku do piątku byłam au-pair, a w weekendy pracowałam w barze. Dziewczyny, dokładnie czytajcie o czym jest program, pytajcie rodziny, i nie zatrzymujcie się na 1 lepszej która do Was napisze bojąc się, że jeśli nie wybierzecie ich, zostaniecie na lodzie. I pamiętajcie, wspomnienia zostają na całe życie, Nasza autorka bloga w ten sposób spotkała swoją miłość, więc głowa do góry i pnijmy dalej w poszukiwaniu własnego miejsca i dążeniu do spełnienia marzeń. Pozdrawiam 🙂

Ewi

Ja wyjeżdżam w tym roku. Też czytałam mnóstwo niepochlebnych wpisów o programie. Ale tak jak piszesz to jest loteria albo się uda albo nie. Ale nikt siła nikogo nie trzyma więc opcja wrocenia do kraju wcześniej zawsze jest możliwa. Na swoim profilu też odrzucialam z ponad 20 rodzin i tych z Californii ❤ A zmatchowalam sie z tymi którzy wydali mi się po prostu normalni. Zwiedzać zawsze będę mogła A marnować rok w słabej atmosferze ale pięknym miejscu to szkoda życia.

Łukasz

Przecież te posty to naganianie na au pair. Trafiłem tu ponieważ nie mogłem znieść reklam au pair w internecie. Takie naganianie jest potrzebne tylko jeżeli program jest ciężki i nieopłacalny. Jak Amber gold. I jest współczesną formą niewolnictwa. Metoda naganiania jest inna.