7 RZECZY AMERYKAŃSKICH, ZA KTÓRYMI TĘSKNIĘ W POLSCE

Niepostrzeżenie minął miesiąc, odkąd jestem w Polsce. Nacieszyłam się polskimi rzeczami, za którymi tęskniłam będąc w Stanach (zapraszam na notkę tutaj), ale coraz częściej odczuwam nostalgię za pewnymi elementami życia w USA. Nie chciałabym byście odczytali ten post jako szybkie zachłyśnięcie się amerykańskim życiem i nieprzystosowanie do życia w ojczyźnie. Absolutnie nie taki jest zamysł tej notki! Nastawionych na krytykę poproszę o potraktowanie tej notki z przymrużeniem oka, albo naciśnięcie przycisku “x” w jednym z górnych rogów. Opowiem Wam o siedmiu rzeczach, do których przyzwyczaiłam się mieszkając w Stanach, a których trochę brakuje mi w kraju. Jeśli jesteście ciekawi co to takiego – zapraszam do czytania!

Instytucje typu banki, poczty i urzędy

Najbardziej za Ameryką tęsknię, gdy tylko przekraczam próg jakiekolwiek instytucji w Polsce. Jakże się one różnią od tych amerykańskich! Na poczcie zamiast automatu, w którym sama w dwie minuty opłacam należność i drukuję adres na paczkę (więcej o amerykańskiej poczcie tutaj), czeka mnie co najmniej kilkuosobowa kolejka do okienka (już dwa razy zdarzyło mi się, że kolejka zaczęła się wykłócać, kto idzie pierwszy:D). Do tego koniecznie z jakimś osobnikiem tuż za mną, który uznaje pewnie, że szybciej dostanie się do okienka jak mi będzie dyszał w kark stojąc jakieś 5 cm ode mnie (delikatne odsuwanie nie pomaga, osobnik twardo podąża krok w krok, bo przecież na pewno tak będzie szybciej). A po odstaniu w kolejce czeka mnie wyrzut pani Halinki, że koperta nie taka, że to się zaraz odklei i w ogóle to ja to powinnam paczką wysłać, a nie listem.

W banku, zamiast miłego pana, który po niecałej minucie oczekiwania, przeprasza mnie i proponuje wodę, mam znów kolejkę za PRL jak po papier toaletowy, bo otwarte są dwa okienka na sześć. Póżniej problem z wykonaniem jakiekolwiek operacji bardziej skomplikowanej niż wypłacenie pieniędzy z konta (Haliiiiiinko, no powiedz tu pani, że tak się nie da!) i zawieszone komputery. Nie chcę generalizować, bo wiadomo, że i w kraju można spotkać miłe i pomocne osoby w instytucjach, ale według moich spostrzeżeń są to większości ludzie młodzi, których w instytucjach jest niestety jak na lekarstwo.

Nastawienie ludzi

Brakuje mi amerykańskiego pozytywnego nastawienia. W Stanach generalnie ludzie dla siebie są dużo milsi, uśmiechają się do siebie, mówią sobie cześć i są optymistycznie nastawieni do świata. W Polsce miłym jest się tylko dla osób, które się zna. Wtedy można pogawędzić o tym i owym, zapytać o zdrowie czy pozdrowić rodzinę. Ale do obcego się uśmiechać? Pytać o samopoczucie? W życiu! W sklepie pani na moje “Miłego dnia życzę” patrzy nade mnie podejrzliwie a jak uśmiecham się do obcych na ulicy to patrzą jak wariatkę. Zastanawiam się, dlaczego tak mało jest w nas, Polakach, takich pozytywnych gestów, które przecież nic nie kosztują, a mogą umilić dzień.

Amerykanin często w krótkiej rozmowie powie o czymś pozytywnym, pochwali piękną pogodę, albo opowie zabawną historyjkę. Polak natomiast woli ponarzekać. Że tak gorąco / zimno / pada / susza, że rząd kiepski, że pieniędzy mało, że kolejka do lekarza długa. Czy naprawdę w życiu tylu osób nie wydarza się nic pozytywnego, o czym można wspomnieć, czy po prostu skupiają się na negatywnych aspektach życia? Jeden z wybitniejszych polskich psychologów, u którego miałam przyjemność bronić pracę mgr, prof. Bogdan Wojciszke, mówił o kulturze narzekania. Powiem szczerze, że wtedy myślałam sobie, że przecież nie jest z nami, Polakami, tak źle w tej kwestii. Po półtora roku w USA doświadczyłam, że życie może być dużo przyjemniejsze, gdy spotykani codziennie ludzie są przyjaźnie i optymistycznie nastawieni.

Niektóre sprzęty domowe

Prawda jest taka, że człowiek błyskawicznie przyzwyczaja się do wygody. Jak korzysta się z czegoś przez jakiś czas i potem nagle to znika, to tego brakuje. Nawet jeśli jest to zwykłe domowe udogodnienie życia, a nie jakiś cud techniki! Pierwsze czego mi zabrakło – to klimatyzacja. W Stanach nie ma domu bez klimy (przynajmniej na Południu) i ma to sensowne uzasadnienie. Lato trwa tam długo i jest tak gorąco, że nikt nie byłby w stanie wytrzymać w domu wyposażonym jedynie w wiatrak.

Zrządzenie losu sprawiło, że do Polski przyjechałam w momencie, gdy temperatury były dokładnie takie, jak w upalnej Atlancie – ponad 30 stopni w cieniu i zero wiatru. Na dworze skwar, który ciężko wytrzymać, więc schronienia trzeba szukać w domu.. No właśnie, a w nieklimatyzowanych domach i mieszkaniach jest wtedy jeszcze goręcej niż na dworze! Otwarte okno i wiatrak niewiele pomagają, zimny prysznic chłodzi na chwilę, po 10 minutach czuje się strużkę potu spływającą po plecach.. Zaśniecie w takiej temperaturze umożliwił mi chyba tylko jet lag. Chyba nigdy z taką ulgą nie witałam ochłodzenia, jak wtedy, po tygodniu upałów w budynku bez klimatyzacji 😉

Druga rzecz – suszarka. W Stanach to obowiązkowy element każdej domowej pralni, w Polsce zaś, gdzie większość osób ma pralnię w łazience – zwykle brak jest miejsca na “dodatkowy klamot” 😉 Dodatkowy, ale jakże oszczędzający czas! Nie trzeba maszerować na dwór by rozwiesić pranie, koniecznie na klamerki, potem o czasie ściągnąć, żeby nie za mocno przeschło… I jeszcze trzeba uważać na podstępny wiatr, który w ułamkach sekundy może wrzucić całe pranie do oczka wodnego. Nie łatwiej byłoby ustawić sobie ten dodatkowy klamot? 😉

Tolerancja dla wyglądu

Nie wiem, czy tolerancja jest tutaj właściwym słowem. Chodzi mi o to, że Amerykanie nie mają takiego ciśnienia, jeśli chodzi o wygląd, jak ludzie w Polsce. Rano, w markecie, aż roi się od ludzi w piżamie i bluzie od dresu. Potargani, bez makijażu, zaspani, ale nikogo to nie dziwi, bo przecież jest rano, więc 90% osób tak właśnie wygląda. Tutaj, zwłaszcza w małym miasteczku, nawet rano do sklepu po bułki idzie się w pełnym makijażu i porządnym stroju.

Nie zrozumcie mnie źle – sama lubię czasem się odstawić, zrobić makijaż i ubrać ładną sukienkę, na przykład jak umawiam się z przyjaciółmi na spotkanie, idę na randkę czy do kina. Ale jeśli lecę do apteki czy na pocztę, to naprawdę ten makijaż i strój jest ostatnim punktem na liście moich priorytetów. I dlatego często wychodzę z domu, tak jak stoję, czyli w domowym stroju, japonkach, niekoniecznie perfekcyjnie uczesana czy umalowana. I zawsze w progu moja Mama mnie pyta “TAK idziesz ubrana?” a ludzie na ulicy rzucają krzywe spojrzenia na niewyprasowaną bluzkę. I kurczę, zawsze wtedy mam taką chętkę zrobić to co robią niektórzy w USA – wyjść z domu w piżamie. I dumnie przejść tak przez główną ulicę mojego miasteczka :)))

Ceny w sklepach

Autentycznie brakuje tutaj mi amerykańskich sklepów z ciuchami! I to nie tylko ze względu na ogromny wybór i różnorodność, bo to akurat w Polsce jest na równie wysokim poziomie. Najbardziej brakuje mi ichniejszych cen! W Stanach ubrania są dużo tańsze, zwłaszcza, gdy na zakupy wybieram się do outletów (tutaj) czy sklepów typu TJmaxx (tutaj).

W Polsce zwyczajnie nie stać mnie na marki, które kupowałam bez najmniejszego problemu w USA. Jako, że cena za polówkę Ralpha Laurena, albo torebkę Korsa jest dla mnie tutaj niebotyczna, z pokorą udaję się do H&M czy innego Mohito, by tam znaleźć coś dla siebie. I powiem Wam, że i tam łapię się za głowę, gdy widzę zwykłą bluzeczkę za 100zł, kapelusz za 90zł a kwiatową opaskę.. za 40zł! Kiedyś byłaby to dla mnie normalna cena, teraz po spróbowaniu zakupów z wyższych półek, za duże mniejsze pieniądze, zazwyczaj nie decyduję się na zakup i wychodzę ze sklepu z pustymi rękoma. Pobyt za oceanem zamienił mnie z dziewczyny, która na ciuchy potrafiła wydać pokaźną część wypłaty,  w pierwszego skąpca RP!

Produkty w sklepie spożywczym

Jak już o sklepach mowa, to czasem trochę zatęskni mi się również za produktami spożywczymi, które jadłam w Stanach przez czas mojego pobytu. Gdy szukam ulubionego warzywa – zielonych szparagów, okazuje się, że sezon na szparagi się dawno się skończył i nie mam szans nigdzie kupić ulubionego przysmaku. Dostępność truskawek i borówek, które jadłam dzień w dzień, też zależy od szczęścia i dobrej dostawy w sklepie.

Jednak by oddać sprawiedliwość sklepom polskim, miłe zdziwienie przeżyłam znajdując w markecie znajdując pełną gamę mlek roślinnych oraz żółty ser bez laktozy. Ze względu na nietolerancję tego składnika, dla mnie takie opcje są idealne. Widziałam też duży wybór produktów bezglutenowych oraz dla diabetyków. Widzę, że w tej kwestii zmienia się sporo i sklepy zaopatrują się w produkty dla osób na dietach, wykluczających jakiś składnik. Jednak ceny niektórych produktów są mocno przesadzone, zwłaszcza biorąc pod uwagę polskie warunki. Awokado, mango, woda kokosowa czy mleko migdałowe, które lądują w moim koszyku co tydzień w USA, tutaj są naprawdę sporo droższe.

Toalety

Ostatnie, trochę głupie, ale to już siódmy punkt i powoli pomysły mi się kończą 😉 W Polsce brakuje mi ogólnodostępnych i darmowych toalet. W USA kibelki są wszędzie! Oprócz oczywistych na stacji benzynowej, restauracji czy w galerii handlowej, to jeszcze w każdym większym sklepie z ciuchami, markecie czy sklepie z elektroniką. W końcu nigdy nie wiesz, kiedy Ci się zachce załatwić potrzebę fizjologiczną podczas buszowania między półkami 😉

Jeśli ktoś ma, podobnie jak ja, pęcherz wielkości piłeczki ping-pongowej, to doceni, że nie trzeba wychodzić ze sklepu podczas zakupów! Tylko spokojnie załatwić pierwszą w hierarchii potrzeb Maslowa w dostępnej w owym sklepie toalecie. Do tego nigdy podczas półtorarocznego pobytu w USA nie zapłaciłam nigdzie choćby pięćdziesięciu centów za skorzystanie z toalety – ubikacje wszędzie są darmowe. W Polsce już niekoniecznie – ostatnio zabuliłam 3 zeta w galerii handlowej (!) za dostęp do toalety. Trochę sporo, zwłaszcza z moim pęcherzem!

*

Mam nadzieję, że nie zasnęliście czytając tę nieco przydługą notkę 🙂 A czy Wam brakuje czegoś w Polsce po powrocie z zagranicy? Czekam na Wasze komentarze 🙂