OKIEM AMERYKANINA: CO BRIANA ZASKOCZYŁO W EUROPIE? vol.2

Wydaje mi się, że pierwszy odcinek cyklu pt. “Co Briana zaskoczyło w Europie” przypadł Wam do gustu (możecie przeczytać go tutaj). Dziś czas więc na drugą część spostrzeżeń z wyjazdu do Europy. Okazuje się bowiem, że jest wiele rzeczy, które dla nas są całkowicie normalne, ale turystów zza oceanu mogą zaskoczyć. Jeśli lubicie czytać spostrzeżenia obcokrajowców to zapraszam Was do czytania!

DOM Z JEDNĄ ŁAZIENKĄ? WANNA BEZ ZASŁONKI? PRALKA W ŁAZIENCE?! NIEMOŻLIWE!

Przede wszystkim same gospodarstwa domowe w Polsce mogą się wydawać Amerykaninowi nieco dziwne. Czasem przyłapywałam Briana na dyskretnym robieniu zdjęć czemuś, co jemu wydawało się.. nietypowe. Na przykład wanna. Bo jak tu się umyć w takiej, co nie ma zasłonki (zasłonki w wannie to moje przekleństwo w USA – nie cierpię!) i w dodatku słuchawkę od prysznica trzeba sobie czasem potrzymać samemu (w Stanach bardzo rzadko używają takiego wynalazku, jak słuchawka, którą można zdjąć – jest przymocowana cały czas do konstrukcji wanno-prysznica).

Albo fakt, że pralka może stać w łazience, bo w większości domów nie ma specjalnego pomieszczenia na pralnię i że w domu nie ma suszarki (“to gdzie i jak wy suszycie pranie?!“). Zresztą mina mojego chłopaka, po tym jak zobaczył swoją koszulę wypraną, wysuszoną bez suszarki i perfekcyjnie wyprasowaną przez moją mamę – bezcenna (o prasowaniu w Stanach pisałam tutaj). Też cyknął zdjęcie, bo nie mógł uwierzyć, że tak się da. Albo to, że istnieją domy, w których jest jedna łazienka (“a co jak się ta jedyna toaleta zapcha?!”). Cuda, cuda, w tych polskich domach, mówię Wam.

DZIWNE EUROPEJSKIE HOTELE

Kolejne małe zdziwienie zdziwienie hotele. Owszem, owszem prezenty dają, ale światło w pokoju nie działa. Tak przynajmniej oświadczył mój chłopak, gdy ja zachwycona napawałam się widokiem z okna. Tu wykazałam się niezwykłymi umiejętnościami, bo w 10 sekund światło naprawiłam. Jak? Wkładając kartę-klucz do tego specjalnego czytnika przy drzwiach, który uruchamia elektryczność w pokoju. W Stanach takie rozwiązanie stosuje się bardzo rzadko. Podczas tylu miesięcy pobytu w USA i różnorakich wycieczek nie spotkałam się nigdzie z takim z systemem, który uważam za bardzo dobry i ekonomiczny. No ale Amerykanie pojęcia gospodarności nie znają ;). Potem zdarzały się też “pokoje wielkości łazienki” (tu przyznaję, że mnie również wielkość pokoju hotelowego w Paryżu zaskoczyła – pokój był naprawdę mikroskopijny) albo “dziwnie te kołdry tu układają i gdzie jest drugie prześcieradło?”. Najbardziej jednak spodobały się Brianowi tabletki na kaca położone koło ekspresu do kawy w hotelu w Berlinie 😉

WYMARŁE LOTNISKO

Jak pisałam wcześniej, po świętach w moim rodzinnym domu, zdecydowaliśmy się na spędzenie reszty urlopu w Paryżu. Ponieważ najbliższe mojemu miasteczku lotnisko znajduje się w Poznaniu, właśnie stamtąd wyruszyliśmy w dalsze wojaże. Kto był na Ławicy, ten wie jak to lotnisko wygląda – może niewielkie, ale z pewnością urocze, no i zgubić się nie jest łatwo ;). Jednak dla Briana, syna stewardessy, który zaczął swoje podróże samolotem w trzecim tygodniu życia, lotnisko w Poznaniu okazało się zupełnie nowym doświadczeniem życiowym.

Cóż, na lotnisko przezornie przyjechaliśmy wcześniej… i nie zastaliśmy nikogo. Lotnisko było puste, wszystkie stanowiska do zdania bagażu nadawanego zamknięte na głucho, kawiarnie i kioski zamknięte, oprócz nas po lotnisku kręciło się tylko dwóch ochroniarzy. Brian nieco zaskoczony, bo myślał, że jakaś epidemia wybuchła 😉 Przy całym swoim lotniczym doświadczeniu, pustego lotniska jeszcze w życiu nie widział. Sprawa pustego lotniska wyjaśniła się, gdy zagłębiliśmy się w tablicę odlotów. Nasz lot do Paryża był pierwszy z… siedmiu zaplanowanych na ten dzień 😀 Cóż, w porównaniu do lotniska w Atlancie, które jest największym portem lotniczym świata i na którym pewnie samoloty startują co minutę, to faktycznie tłoku tam nie było ;)))

“AUTOSTOPOWICZKI” PRZY DRODZE

Wisienkę na torcie zostawiam na koniec:) Są takie miejsca w Polsce, zwykle przy dość ruchliwych trasach, na leśnym terenie, gdzie przedstawicielki najstarszego zawodu świata czekają na klientów. Jakieś 15 km od mojego miasteczka też jest takie stałe miejsce – gdzie owe panie “łapią stopa”. Są tam odkąd sięgnę pamięcią i dla mnie wpisują się one w element krajobrazu dokładnie tak jak okoliczny las, przystanek autobusowy i fotoradar. Po prostu są tam zawsze – niezależnie od warunków atmosferycznych. Dlatego zareagowałam zdziwieniem, gdy mój chłopak, podczas pobytu w moim rodzinnym mieście zapytał o.. te kobiety przy drodze 🙂 Początkowo nie zajarzyłam o jakie kobiety mu chodzi, dopiero po dłuższej chwili przypomniałam sobie, że gdy jechał z moim bratem do wypożyczalni samochodów, przejeżdżał właśnie tamtą trasą. Cóż, pierwszy raz chłopak widział autostopowiczki w tak kusych spódniczkach 😉

*

To tyle spostrzeżeń na dziś. Mam nadzieję, że kolejny odcinek z cyklu Okiem Amerykanina również przypadł Wam do gustu! Dajcie znać w komentarzach, czy post rozbawił Was choć trochę 😉